Песочна Жена

Сонце. Мексико. До мене во таксито седиш ти, а погледот ти бега некаде подалеку, еј дури таму до крајот на оваа водна површина пред нас. Го правиш тоа показно, за да го видам, за да ме боли, и ме боли но не ти покажувам...се фокусирам на неважности. Те прашувам ете, дали ти е нова кошулата. Дури сега ме погледнуваш и ти читам од очите дека те облева чувството дека не можеш мене да ме мразиш, па се мразиш себе си зошто е така. Оваа кокетност од моја страна ти годи, и знаеш дека од истата се губи глава, но си ја соблече кошулата и ми ја стави перниче да ми биде. Веќе сме на плажата, и нема жив човек...а и ние не знаеме дека сме таму, се движиме во едно пространство од твојата болка до мојата гордост и назад. Ах, колку ли само сакав да те гушнам и да се исплачам пред тебе во тој момент...колку ли само ми беше јасно дека те сакам...за прв пат јасно! И главата наместо на твојата нова кошула во песокот сакав да си ја закопам од срам. Се срамев дека те повредив, те навредив, те унижив...и тоа не беше несакајќи, а со намера-убиство со предумисла! Не можев тогаш да ти кажам колку само се плашев од твојата љубов. Како срцето ми застана кога ми покажа дека на десната дланка пет рани со нож си отвори, за да се казниш за мојата изглумена лутина. Правеше се за мене...опасни работи, скокаше во љубовта кон мене со салто морталес, главечки...не мислејќи дали од таа височина од која скокаш ќе те дочека бездна без моето меко перниче или ќе ги испружам рацете да те фатам...Јас не те фатив, те пуштив да паднеш, да се заринеш подлабоко и да ја научиш лекцијата дека не заслужувам јас некој да ме сака толку многу! Онаа кобна ноќ те понижив пред сите, како да не ми беше доволно сама да бидам сведок на своето предавство. Ех, Јуда низаеден....и песоков на оваа бескрајна плажа е премалку да ми го покрие срамот. Лежиме така ничкосани со саати...и никој не мрда...ни сонцето што не пече, и мушичките и мравките што не лазат не ни пречат особено...Ете, ми се слеваат солзи по лицето и се чувствувам рамно-како телото да ми се спои со песокот и со океанот. И ти не зборуваш ништо, ниту пак имаш појма дека овој камен до тебе толку страда за твојата болка. Не правиш ни напор да ме погледнеш, ниту пак да го чувствуваш моето присуство. Јас од време на време те погледнувам...но ликот ти е изменет, насмевката изгубена -не те познавам, се колнам! Затоа ли дојде со мене?  Затоа ли го сопре таксито и ги остави другарите на сред улица, да дојдеш со мене...за да ми покажеш дека ти веќе не си ти...да не те барам, да не го барам оној на кој лично јас личниот описот му го сменив со  она што го сторив. Сакаш да ми покажеш дека тебе веќе те нема и дека од сега ќе треба да ја гледам оваа лажна копија и да се прашувам дали некогаш навистина си постоел, и дали навистина имало човек кој толку многу љубов имал за мене. Не, не можам да го издржам ова повеќе и ти предлагам да се прошетаме. Се согласуваш...и на се би се согласил сега, затоа што тоа веќе не си ти, а некој друг на кој му е сеедно...некој кој веќе се изгубил, и нема што повеќе да бара, а наоѓа и да се надева. Чекориме газејќи ги брановите, јас замотана во крпа а ти заплеткан во своите мисли. Не зборуваме. Наеднаш ме грабнуваш со своите силни раце, ме дигаш во раце како мало дете и почнуваш да чекориш кон срцето на океанот. Не можам ништо да ти речам, ни немој, ни длабоко е, ни големи се брановите, ни ми е страв, пушти ме будало...не можам и не смеам. Од каде ми право да се штитам себе си кога ти незаштитен стоеше пред моите понижувања и издржа до крај...Чекориш бавно и предпазливо, а алги и лепливи ревки ти се заплеткуваат околу нозете...се заплеткуваат и околу моите, и не покриваат сосем...во овие алги нормален човек не влегува! Но чекориш ти бавно и тивко, и јас со тебе во твоите раце, молчелива и тивка...чекајќи ја својата казна. Да ме пуштиш ненадејно во алгите, да ме понижиш, да ме заплеткаш во нив и да ме гледаш како се мачам и давам...Да, тоа ќе ми го направиш сигурно!! Не знам колку долго ќе трае оваа агонија, кога наеднаш почнуваш да ме вртиш во круг....да правиш дервишки кругови од моето и твоето тело и да го повикуваш Космосот да ги отвори вратите на безвременоста за да влеземе ние во неа, и за навек таму да ме сакаш, таму да те сакам. Наеднаш ти се врати насмевката и се врати стариот ти, оној со срце олкаво само за мене! Ме гушкаш и ме вртиш во круг, така мило и заносно и косите ми се потопуваат во океанот и се плетат со алгите околу нас. Ох, Боже колку сум слепа, и колку многу те сакам, а не смеам! Речиси заспивам на твоите гради и чувствувам бескраен мир, и ми се чини дека не ние а океанот се врти околу нас....заспав тука, се одделив од телото. Кога се разбудив повторно веќе бевме на брегот, легнати на јазикот од океанот, брановите не покриваат кога се подолги, а пак кога се пократки ни ги скокоткаат нозете. Јас го проучувам составот на песокот и ти покажувам најситни камчиња, речиси невидливи, а секое поразлично од она до него. Резличноста ги дефинира, да беа слични немаше ниту едно да забележам...Различни како ти и јас, да бевме слични ќе се разминевме како пешаци трчајќи на црвено. Ти ги покажувам камчињата едно по едно. Но, се затворија портите на безвременоста и сега јас казнетата, сум назад во светот во кој ти не ми веруваш повеќе, ниту пак веруваш на нешто кое доаѓа од моите раце. Ме покриваш со истите тие преситни милиони зрнца, ги лепиш насекаде по моето лице, како да сакаш со нив да си соѕидаш нов човек, што ќе го сакаш како што ме сакаше мене, бидејќи секое соочување со мојот лик е поглед во огледалото на болката која ти ја зададов. А јас, стојам неподвижно, се поддавам, не се бранам, не се противам, и брзо станувам песочна жена...но поголеми бранови доаѓаат и секој бран задава нов удар кој го уништува твоето дело, и останува под него Оргиналот-оној истиот кој толку многу сакаш да го избришеш...

ЛЕТ

 Ти ги чувствувам мислите- 

се влечат низ мене 

со денови и ноќи,

се моткаат околу 

моите усни,

да измамат од нив

 да го изговорат

твоето Име.

Не жали за ништо,

простени ти се сите напори

да ме заборавош, 

да ме избришеш, 

да ме избледиш

во меморијата. 

Патуваше трилиони години

да ме најдеш

и ме најде 

но магла тешка

од врели воздишки

во зима

ни го замати погледот

Не жали за ништо

Моите мисли никогаш 

нема да се откажат

да летаат до твоите усни

со месеци и години, 

да те измамат

да го изговориш 

моето име

да ја симнеш

оваа клетва, 

да бидам полу-човек

да ми ги одврзеш

крилјата

да летнат назад 

кон тебе

Vozljuben

Pushtena po pajakov konec do zemjata -

od Tebe sum

Razdelena kako atomi vozduh 

a sepak cela kako vozduhot sto go disham-

Od Tebe sum

Zarobi vo mene posadeno seme

Seme na tvojata esencjija

i Pred da me pustis da letam 

se zakolnav da ne go zaboravam sejachot 

ni plodot sto se raga nepovikan. 

No, zaboraviv, 

I se vrzav za sliki i formi, 

za idei I zborovi, 

za iluzii i fantazii.

No, kon tebe  sega se vrakam pak, 

ljubov moja

Vo tvojata svetlina da svetam

da te miluvam 

dodeka kozata ne se izliti

i Togas

 znam, ti druga ke mi dades

Ke me obvies so nea

 I ke me pustis da letam

Da lebdam

 I da se spushtam po pajakovata nishka,

Se vrakam 

pak vo okeanot

 kade me povika nevesta da ti bidam

Ljubov moja,  se znaes

Se sto doaga,  I sto si zamninuva

i se ti e drago

 i se baknuvas so milost...

Podavam raka sekoja nok 

da te dopram

No golema e tvojata voda vozljuben,

Pogolema od ovie zborovi 

I od moite vozdishki.

Sekade te gledam

Kako sto se gledam sebe si

Sekade te ima 

I sekade si se.

Ljubov moja, 

 belo e sega dodeka kopneam 

da bidam so tebe

Belo I shiroko.

Dali znaes, pametish

Koga venite 

na race se ispaknat od 

bolka za zboroj nenapishani

koga zici ke se optegnat, 

i glas sosem ke zagubis-

ke znaes deka sme se videle. 

Da ne te laze pametot deka pred tebe 

ruba bela od srce krevko ke pokazam, 

deka kitka ljubovna, 

 ko nishan na chelo

 ke stavam-

ne! 

ke stavam nasmev lazoven, 

ke stavam dumi praznichki, 

ke stavam gordi pogledi

ke opnam 

teshki kleveti

A, dali znaes, pametish, 

koga vo pogled

se mi chitashe, 

koga 

se jasno ti bese
se taman ni bese
se
crno-belo
se tugo-nashe
bese....

dali pametish...

Ne, ne ti go znam

Jas ne ti go znam likot-samo duhot,
no toj ist duh od svelosta se plashi,
i denem e ptica kradlivka,
a nokem e lav bestrashen.

Jas ne ti go znam nachinot
no po odot ke te poznaam,

koga i vo tilot
ke ti prochitam

deka celiot svoj zivot

si cekorel

kon mojata

prestolnina.

Вистина е

Додека ја ставам главата на перницата 

уживајќи во процентот на памук во неа, 

мислите како дива срна трчаат низ 

густата

шума од мисли,

кој денот ги посеа. 

и

овој ден, 

и тој утре што ќе помине

ќе ми земе нешто, 

а јас несебично ќе му дадам се од себе, 

небаре моја е вечността, 

небаре и среќата 

ми е истетовирана во жигот на кармата. 

И додека очите ми натежнуваат

ми текнува дека 

можеби тебе баш

сум те заборавила

Ти што 

стоиш на патот немо, 

Ти-

Знак на моето Означено, 

Форма на Симболот 

чие значење го носам јас,

Коски на Оваа Сенка 

Душа на ова Тело 

Оска на Оваа Планета.

Вистина е 

тебе токму тебе, 

те носам на ракавот,

но ракавот ми е завратен, 

Тебе те носам на врв јазик, 

а студени и безлични се моите зборови

кои не те носат во себе,

Вистина е 

твојата сила е мојот извор,

а со првите петли од тебе се откажав,

вистина е, 

сону мој...

додека очите ми натежнуваат 

ти си ми се.... 

Bura 

Na tri cekori - bura

na dva - Ti

na eden - onemuvam

Vo mojot skut

 Dozd na dlanka

topol veter vrz granka

i dve zaspani oci

Shodo (Kaligrafija)

Slabo-debeli linii i 

raka sto treperi bavno

srceto e dirigent

Ziv Bog

Na prsti se kacuvam

do tebe se iskacuvam

i pak e utro!